Ne kadar zaman geçti farkında değildi. Bildiği artık zaman epey geçti. Her gün birbirinin aynısı gibi giderken nihayet uzun bir zaman sonra itiraf ediyordu. Onlarca gönderilmeyen son mektuptan sadece biriydi bu. Ama en sonunda aynaya baktı ve itiraf etti. İtiraf ediyordu, yıllar önce “Seni seviyorum” diye başlayan paragraflarda artık “İtiraf ediyorum” cümlesi yerini alıyordu. Ve başladı o gönderilmeyecek son itiraf mektubunu yazmaya…
“İtiraf ediyorum seni hala unutamadım. Evet çok uğraştım, kopmaya çalıştım hayalinden. Ama olmuyor ne yapsam bir düş kadar yakın, ardı ardına konulmuş yüzlerce uçurum kadar uzaksın. Öyle bir kördüğüm ki bu, anlatabilmek için kelimeleri seçmekte zorlanıyorum. Senden çok öte bir aşk bu. Bir vakit sonra kalbimde yarattığım boşluk öyle ağır geliyor ki, yenik düşünüyorum ve tekrar hayaline sarılıyorum. Seni seviyorum, evet seni çok seviyorum ama sen olduğun için değil sana mecbur olduğum için, başka seçeneğim olmadığı için.
İtiraf ediyorum o günden sonra bir an bile aklımdan çıkmadın. “Unuttum artık bitti”, kendime söylediğim bir yalandı. Her yalanım beni ancak 5-6 ay oyalıyor ve sonrasında yenik düşüyorum bir gece ansızın. Şarkıların anlamsızlaştığı, kelimelerin anlamdan uzaklaştığı, aşkın sevgiliden öteye geçtiği bir boşluktayım şimdi. Ne dersen de sesin duyulmaz. Senden yapmanı istediğim bir şey de yok. Çünkü bu aşk senden çoktan geçti. Ve sen artık beni aşkı ulaştıran bir araçtan ibaretsin sadece. Ama uzanıp da dokunamamak acı veriyor bana. Sureti olmayan bir duyguyu yalnız başına yaşamanın verdiği ağırlık bu.
İtiraf ediyorum o gün çok hata yaptım. Pes ettiğim için senden özür diliyorum. Belki de pes etmek ikimiz için de mutluluğu elinin tersi ile itmekti. Ama uzaktan görünen başlamadan bitmekti. Ve başlamadan bitmişti her şey. Belki senin dediğin doğruydu seninle anlaşmak zordu, anlaşamazdık. Ama bildiğim denemeye değerdi.
Eğer ki bir gece ansızın aklına gelip de benim için üzüldüysen senden gerçekten özür diliyorum. Onca derdinin arasında üzülmene sebep olmak istemezdim. Senin yerine kendimi koyduğumda yapacak hiçbir şeyin olmadığını da biliyorum. Her seferinde yaşadıklarımı kalbime gömmeye kalksamda, yaşayamadıklarım -hayallerim- geliyor kapıma ve ben olmayan şeyleri yok edemiyorum. Kapımı her çaldıklarında sensiz yakalanıyorum ve yenik düşünüyorum.
İnsanların gözlerine baktığımda herkesin aradığı aynı aslında. İşte ben bu aynı arayışın en başında seni buldum. O yüzden sensin sevdiğim, özlediğim, çağırdığım, unutmaya çalıştığım, ayrıldığım, kavuştuğum, belki de her şeyim. Sen, sen olduğun için değil, seni bulduğum için varsın bende. Bunu biliyorum belki de o yüzden ismini hiç telaffuz etmiyorum. Sana bazen melek diyorum, melek olduğunu bildiğim için değil öyle olmanı istediğim için. Aradığım her şeyin sen de olduğunu hayal ediyorum, bu da seni vazgeçilemez yapıyor, sana daha da bağlanıyorum.
Artık biliyorum bu da sana yazılan onlarca gönderilmeyen son mektuptan biri olacak. Son mektubu yazmaktan bıkmayacağım. Çünkü her son mektup aradığımı bulmanın umudu olacak. Seni gerçekten çok sevdim ve çok seviyorum. Ve aşkıma bir suret bulana kadar seni çok seveceğim. Senin de demeye çalıştığın gibi henüz yaşıtlarımdan çok küçük, küçüklerimden çok büyüğüm. Zamanı geldiğinde her şey yoluna girecek ve o zaman karşılaştığımızda bir tebessüm olacak dudaklarımızda çocukluğumuzun hatrına. Ben sensiz, sen bensiz mutlu isek her şey yolunda… Daha önce de dediğim gibi bu sefer hoşçakal demeyeceğim. Zamanı geldiğinde seni düşünüp hoşçakal diyen bir mektup yazamayacağım biliyorum. O yazamayacağım son mektuptan önce yazdığım bütün son mektuplar yeterli olacaktır sanırım bir şeyleri anlatmaya”
Ve mektubunu sonlandırırken kimbilir belki de son mektubunu yazıyordu. yani sondan bir önceki…
.
Emrah Yumuk
31.03.2009
.