Bazen her şey nasıl da bitiyor oysa hiç bitmeyecek gibi dururken. Zamansa kendi halinde gibi görünen acımasız bir dost gibi. Yaralarımıza merhem olacakmış güya. Düşünsene seni kaç kişi bekledi bunca zamandır. Sen bittiği için sevindiğini zannederken aslında ne kadar üzülüyordun. Ve uzun zaman sonra göründüğünde bir anda mutlu olan birileri vardı elbet bittiğine çok sevinen.
İlk paragraftan bir şey anlamadığını biliyorum. Suya yazılan bir yazı gibi işte birazdan aklından silinip gidecek zaten. Bunu okuyor olman dahi beni ne kadar şaşırtıyor bir bilsen. Oysa hiç gelmeyeceksin zannetmiştim bu sayfaya. Ama artık gülümseyebilirsin acılarına veya acılarıma. Belki de acıya gülmek anlatmaya çalıştığım biraz da.
Düşünsene neleri kaybettin bunca zamandır ve neleri kaybettirdin. Büyük ihtimalle kaybettirdiklerini bilmiyorsundur da. Ama biliyor musun kaybettirirken bile kazandırdığın çok şey vardı. Çünkü hayatın öyle bir senaryosu vardı ki doğru ve yanlış içi içe girmiş birbirine karışmış ve sonunda hayat bize seçenekler sunmuştu. Yani yaptıklarımız sadece seçeneklerden birini seçmekti. Ve seçtiğimiz hiçbir zaman yanlış olan değildi. Çünkü yanlış ancak doğru var olduğunda vardı. Ve maalesef doğrular yoktu. Doğru zannettiklerimiz hayata dair hazır cevaplardı sadece.
Daha ne desem bilmiyorum ki bir “bitti…” kelimesinden sonra yazabildiklerim bu kadar ancak. Ben zaten son sözümü söylemiştim o dost bildiğim zamanın seçtiği bir zamanda. Geç kalmıştım belki, hata yapmıştım, ama biliyordum ki hayatın bir bildiği vardı elbet. Bilmem ki belki senin söylemek istediğin bir şeyler vardır. Ben böyle lal olmuşken çıkıversen de bir şey desen. O zaman dilim çözülür ancak.
Ben ki devrik cümleler kurarken unutulmuş mektuplarıma dair, sen kimbilir neler yapıyorsundur, haberin yokken hiçbir şeyden. Bazen seni hayal etmek bile güzel, bazen acı verse de. Yüklemi sonda olmayan cümlelerime inat bir cümle kuruyorum bazen yoksa ben hala… diyorum ve kalıyorum. Unutmuştum diyorum her şeyi unutmuştum ya.
Ve karşına birden çıkıyor işte anılar. Ve sadece bir kelime, bir yüklem. Hiç düşünmüyorsun bunu kurarken devrik olsun mu olmasın mı. tek başına bir cümle her şeyi anlatıyor aslında. Diyor ki “bitti…” Ve neyin bittiğini bilmeden bir sevinç kaplıyor içini. Oysa o cümleyi sen de kurmuştun bir zamanlar ne çabuk unuttun. Ve merhemin olan zaman etkisini kaybetti galiba.
Hala ne gevelemeye çalışıyorum. Hala mı… diyorum hayret. Ve sonun en sonuncusu diyorum bu yazı. Çünkü sana yazdığım son yazıların sayısı giderek artıyor. Belki bu sondur, sonun en sonuncusu. Acı veriyor yazmak, acı veriyor senin umrunda bile değilken sana yazmak.
Belki bu sonuncusudur gerçekten… belki de bu son yeni bir başlangıçtır tam “bitti…” derken.
.
Emrah Yumuk
20.02.2009
.